CATLINS ROUTE

Dit is nog eens een hele goede morgen deze morgen. We blijken gewoon op een super mooi punt te staan waar de dolfijnen ons goedemorgen komen zeggen. Heerlijk kopje koffie erbij en genieten! 

Wietse zat een beetje op hete kolen... zullen we gaan!? Dus hop aankleden, tanden poetsen en wandelen. Op naar Nugget Point, een vuurtoren uit 1869 met een schitterend uitzicht op rotsen in het water waar veel zeeleeuwen, robben, aalscholvers etc. te spotten zijn en als je geluk hebt ook pinguins. Ons geluk was op na de dolfijnen denk ik ;-) Wel veel zeeleeuwen. Ook leuk. Ondanks dat het slechts een uur lopen was (totaal) was het voor mn enkel genoeg even. 

Tanken, dat moet ook gebeuren. Het stomme is dat we wel een creditcard hebben maar onze pincode niet weten. Zucht. Duurt 3 werkdagen eer je die ontvangt dus we moeten cash betalen. Tip voor iedereen die naar NZ gaat: de meeste gasstations zijn selfservice. Kortom, zonder creditcard, geen benzine. Gelukkig kwamen we een Nederlands stel tegen die zo lief waren onze tank vol te gooien op hun creditcard.
Toen we bij Jacks Blowhole aankwamen is Wiets alleen omhoog gelopen. Ik ben even lekker in de camper gaan liggen die bij de zee geparkeerd stond met een boekje. Die fitte vent van mij was binnen het uur weer terug met een filmpje zodat ik het toch ook even kon zien. 

Daarna op naar de Purakaunui Falls. Een half uurtje (totaal) wandelen door beuken- en coniferenbossen naar een uitkijkpunt om de 20m hoge waterval te bekijken die over een reeks brede terrassen naar beneden valt. Mooi! 

We wilde daarna absoluut naar de Cathedral Caves. Schitterende grotten die alleen bij eb toegankelijk zijn. En het was geen eb... shit! We kwamen een leuk stel tegen uit Zweden die ons de weg er naar toe bespaarde. Samen reden we naar het volgende punt op deze route: de McLean Falls. Een uur wandelen om de Tautuku een val van 22m te zien maken. Wat was dat indrukwekkend zeg! Wij zijn allebei nog niet bij zoveel watervallen geweest (oke, de Niagira Falls, maar das lastig onder staan) dus misschien lees je dit nu en denk je: 22m, das niets! Maar wij vonden het heel mooi. Een pad leidde ons naar een stukje onderaan de waterval. Vanaf daar kon je omhoog klimmen zodat je echt aan de voet stond. Dat hebben we natuurlijk gedaan. Omhoog klimmen is tenslotte niet zo moeilijk ;-) Een paar avontuurlijk uitziende mensen bepakt en bezakt in outdoor gear klommen helemaal naar boven, naar de start van de waterval. Dat willen wij ook! Iets in mij zei: doe maar niet, je moet ook weer naar beneden (hoogtevrees). Dat was maar goed ook. Mijn daredevil Wietse klom wel naar boven en toen hij besmeerd met modder weer terugkwam zei hij: ik ben niet snel bang, maar shit hey! Hij heeft de afdaling nog geprobeerd te filmen maar had echt beide hadden nodig om niet te vallen. Goede keus Maris ;-) 

Het Zweedse stel kwam precies van de andere kant van de route dus konden ons mooi even bijpraten. Zij adviseerde ons om naar Purpoise Bay en Curio Bay te gaan. Gegarandeerd van dolfijnen spotten. Daar ligt ook een mooie camping zodat we ook s avonds met een beetje geluk blauwe pinguins kunnen zien. Daarnaast gaven zij als tip dat Waipapa Point wel oke is (laatste stop op Catlins Route richting Invencargill) maar dat de weg er naar toe wel echt bagger is. Aangezien vandaag ook al niet top was (veel bergweggetjes, bochtjes, gaten in de weg etc.) hebben we besloten vanaf Purpoise Bay morgen de snelweg 92 te pakken naar Invencargill en Waipapa Point over te slaan. 

Op dit moment is het hier bijna 17.30. We pakken zo een lekker biertje en dan gaan we de boel hier in Curio en Purpoise Bay eens even verkennen. Daarover in het volgende verslag meer!