TONGARIRO CROSSING

Vanmorgen vroeg op want we moesten om 7.15 klaar staan. We werden opgepikt door de shuttlebus. We gaan de Tongariro Alpine Crossing doen. 19,4 km aan spectaculair en gevarieerd vulkanisch terrein. Startend in Mangatepopo en eindigend in Ketetahi, met de actieve vulkanen Ruapehu, Ngauruhoe en Tongariro.
Eerste stuk was prima te lopen, we begonnen om half 9. Eindelijk waren we bij de 4 km, daar begon het eerste klimmetje. Maar eerst is Wiets nog even een zijspoortje ingelopen omdat daar de waterval Soda Springs te zien was. Ik ben toen op mn gemak doorgelopen, Wiets is toch veel sneller ;-) Al best pittig doorstappen maar we waren ook nog bleu, we wisten nog niet wat er komen ging. 

Een flinke klim, maar daar voorbij de bocht zal het wel zijn. Dat hebben we een stuk of 3x gedacht. Er kwam maar geen eind aan maar we waren bij de Ngauruhoe vulkaan. Nog een klein uurtje verder liepen we langs de Tongariro vulkaan en kregen we uitzicht op de mooie Red Crater. Een mooi uitzicht op de vulkaan. Dat was tevens ook de grootse klim, volgens het kaartje dan. Nu downhill naar de Emerald Lakes. 
Nou nee dus. Daarvoor moesten we eerst nog de devils staircase op. Damn, wat een klim. Er waren touwen opgehangen op bepaalde stukjes om jezelf aan op te trekken want het was gewoon niet te doen. Wiets en ik wandelen nooit. Nooit. Maar 19.4 km klinkt ook niet zo ver. We zijn allebei stevige doorlopers. Maar op het moment dat je over losliggende rotsen moet lopen en je elke stap moet voelen of je wel stevig genoeg staat, om zo jezelf - maar ook de mensen die onder je lopen - niet in gevaar te brengen... Dan loop je geen 5.5 km/u meer! Een klim van een half uur. Klinkt niet zo heftig toch? Nou dat was het wel. Sommige stukjes betekende een misstap gewoon naar beneden de berg af rollen. Af en toe gleed je weg. En ik kan je vertellen dat wanneer je hoogtevrees hebt en je bovenbenen beginnen te verzuren, dat je echt wel even het vertrouwen in jezelf kwijt raakt. Wat heb ik gedaan? Dacht ik dit stuk..
Daar waren de emerald lakes, na ruim 9km lopen, waar wij ongeveer 4 uur over gedaan hebben. Mooi ziet dat eruit zeg! Maar hoe komen we daar? Voor de mensen die LOTR hebben gekeken. Kennen jullie dat stukje dat Frodo de heuvel af glijdt omdat hij eigenlijk via de deuren van The Black Gate Mordor binnen wil lopen? Zo gleden wij ook die berg af. Niet te doen zo eng! En het pad was misschien 2 meter tot 3 meter breed met aan beide kanten afgrond. Dacht ik bij de klim omhoog nog Wat heb ik gedaan, dan dacht ik nu Wat the F*ck heb ik gedaan?! Waarom ben ik hier aan begonnen?! Maar met hulp van mijn sterke man gleden we samen naar beneden. Mocht er trouwens een stel dit lezen en denken, wij hebben relatietherapie nodig? Doe deze hike ;-) 

Na de emerald lakes een klein stukje plat land en toen weer een heuvel. Of nee, dat lijkt maar zo. Het is gewoon weer een hele klim omhoog. (#*E#*(#RR?!! grrrr. Maar opzich, liepen we die aardig op. We hadden het moeilijkste wel gehad. Dus ondanks dat mijn bovenbenen begonnen te sputteren, was het niet een super moeilijke klim meer. Die gehad en dan naar beneden. Maar dat is ook zwaar. Niet voor je bovenbenen, maar voor je voeten. Je gaat zo stijl naar beneden dat je de hele tijd naar voren glijdt in je schoenen. Maar je wilt wel door blijven stappen want je wilt naar de finish. Vervolgens een hele lange loop rondom een berg heen welke echt schitterend uitzicht gaf over de omliggende omgeving. Wel weer omlag. Dus die voeten en knieën kregen wat te verduren. Nou, dan ben je toch al een stukje gezakt, toch. Nee. Dat doen we gewoon nog 5km lang zo door. Tot we bij een hutje kwamen. Dorst dat we hadden. En zere voeten! Maar helaas geen water en onze fles was op 1 slok na leeg. Hier was ik er wel echt klaar mee. Maar helaas, nog ongeveer 2 uur te lopen. 
Dus maar weer een hele klim naar beneden. Om uit te komen in een regenwoud, waar je dus geen eindpunt ziet en ook nog eens 1,5 uur lang doorheen wandelt. Naar beneden. Dus continue trappetjes af en een weg die schuin naar beneden liep. Er kwam echt geen eind aan. Hier was Wiets er ook wel echt klaar mee. Sowieso heb ik de beste man ooit. Deze fitte gozer had waarschijnlijk die tocht in 6 uur uitgelopen in zn eentje (aangezien ie ook ongetraind een strongman run van 21km uitloopt binnen de 3 uur) maar heeft het rustig aan gedaan en mij geholpen op de moeilijkste stukken. Held! Ik dacht toch echt wel dat ik aardig sterke benen had en redelijk in fitte conditie door al dat sporten. Maar goed, ik ben nooit een loper geweest. Maar dit viel me dan toch wel weer een beetje tegen. Voornamelijk door de blaren onder mn voeten van 2-3 cm groot. Die bovenbenen had ik wel een beetje verwacht aangezien mn onderrug niet in beste conditie is door dit harde camperbed, maar die voeten! 

Maar daar waren we. Ineens een bochtje om en Wiets draait zich om en geeft me een high five. We hebben het gedaan! Wat een euforisch moment. Waarschijnlijk denk ik morgen: wat vet dt we dit gedaan hebben! We zijn in het shuttlebusje gesprongen en werden teruggebracht naar de camping. Daar snel een liter water achterover gegooid en toen naar Taupo gereden (klein uurtje rijden), waar we lekker pizzas bij de Dominos hebben gehaald, naar een camping zijn gereden en daar zijn neergeploft met een biertje erbij. En daarna een overheerlijke, lange, warme douche. Lekker!!!! Wat zullen wij lekker slapen vannacht. Maar eerst nog even genieten van de mooie, heldere sterrenhemel.