QUEENSTOWN - THRILL SEEKING

De wekker ging vroeg, tenminste, vroeg voor in een vakantie dan. We hebben snel een boterhammetje naar binnen gepropt met een kop koffie en toen 5 minuutjes wandelen naar het pickup point. Daar aangekomen werden wat vragen gesteld over je gezondheid en werden we in een bus gepropt. Het zou ongeveer 10 minuutjes rijden zijn. 

Vervolgens weer met zn allen de bus uit en daar werd onze bepakking aangemeten. Een wetsuit, speciale schoenen, een helm, een wetjack en een zwemvest. En toen werden we weer met zn allen in de bus gegooid, dit keer een andere waar slechts 20 personen in konden. 45 minuutjes in de bus, de berg op. We kwamen bij een deadly corner. Daar moest de bus met zijn neus helemaal over de rand van de berg heen omdat hij anders de hoek niet kon maken. Look, look! Schreeuwde de guide. Pfoe, lekker hoor. Mn maag keerde toch wel even om. Het was een two-way road maar serieus, ik ben blij dat we bijna niemand zijn tegengekomen behalve op de stukken waar het kon, want jemig. No way, dat dat ging passen. 

Aangekomen op het punt van bestemming - Arthurs Point bij de Shotover river - werden alle veiligheidsregels nog eens doorgenomen. De shotover duo, dat is wat we gaan doen. Wat zijn de meest voorkomende gevaren, blessures en ander leed en wat mag je absoluut niet doen tijdens de trip. Alle zwemvesten en helmen werden gecontroleerd en we werden in groepjes van 6 of 7 gesplitst. Wij zaten bij een belgisch stel, een zwitserse jongen en twee gasten uit de UK die al 2 jaar in Australie woonden en voor hun terugkomst naar de UK nog even een half jaartje NZ deden. Goed, lijkt me een prima boot. We kregen de instructeur die in de bus nog zat te vertellen dat hij al een jaar ongelukvrij was, tot gisteren. Toen is hij twee keer geflipt. Maar misschien dat het dan nu klaar is? 

We begonnen met raften. Ongeveer twee uur lang zouden we op het water zitten. Het eerste ging top. Snelle stroompjes, goede aanwijzingen, hier en daar een klein watervalletje van hoogstens een meter of 1,5. Prima. Toen kwamen we bij de eerste grotere waterval. Al met al een hoogteverschil van 2 meter gok ik, met een drempel. De aanwijzingen waren top: peddel forward, stop, right peddel, stop, get down hold on get down hold on!!!! Jump to the right, jump to the right!! Zaten we daar met zn 8en op een kan van het rubberen bootje. We waren aan het surfen, zoals hij het noemde. Onder de tweede drempel zit een geul, daar zaten we in. Het water overspoelde ons en DAMN wat is water sterk!! Je verkijkt je er elke keer op. Maar, zonder te flippen kwamen we los. Top! Overleefd! Netjes. Round of applaus please! 

Weer wat forward peddels, backward peddels, right peddels only, forward peddels everyone verder. Toen kwamen we aan bij vier watervallen achter elkaar: Thriller (wordt al spannender), Toilet (because thats where the shit is going down), Oh Shit (because when you flip at toilet and you dont make it to the shore, you think Ooooh shit) en dan nog een kleine aan het eind die er eigenlijk niet meer toe deed na de vorige haha. Met de juiste voorbereiding gingen we af op Toilet. De eerste drempel ging goed, backward peddel left, forward peddel everyone, HARDER HARDER!!! Get down hold on GET DOWN HOLD ONNNN!!!! tweede drempel ging niet goed. We zaten te veel naar links. Daar zat een grote rots die onze boot aan de linker kant naar beneden zoog. In een fractie van een seconde dacht ik: JUMP RIGHT!!! maar we lagen al om. Wietse zat rechtsvoor en werd gelanceerd, zwom een stukje, trok zichzelf aan de kant en was safe. Ik kwam onder de boot. Ik wilde omhoog komen maar iemand dacht denk ik hetzelfde en drukte me (uiteraard in paniek) naar beneden. Ik voelde de bodem maar dacht, nee niet aan de bodem zitten. Dat was regel nr 1: nooit naar de bodem. Je voet of hand komt klem tussen stenen en je breekt of scheurt iets. Of je komt niet los en blijft te lang onder water. Oke, weer omhoog Maris. Onder de boot kwam ik omhoog, water klotste overal. Zo gek, je gaat - zelfs onder water - toch naar lucht happen. Ik probeerde onder de boot vandaan te komen en dat lukte. Toen ik boven kwam zat ik de man in de kayak (die kayakt het hele stuk mee om iedereens veiligheid te garanderen, voor zover dat lukt) die schreeuwde SWIM LEFT SWIM LEFT! Oh jee, waar was links. Totaal gedesorienteerd zag ik ineens mensen aan de kant naar me zwaaien. Een touw werd naar me gegooid. Ik zwom naar de kant (was best lastig nog) en klom op handen en knieen aan wal, stevig het touw vasthoudend.. Daar eerst even wat water uitgespuugd en een paar seconden tot rust gekomen, ik was flink duizelig. Maar, ik was safe! 

Ik keek om me heen en de Zwitserse jongen zat naast me op zn knieen: damn hey, that was rough, zei hij. Samen klommen we op de rotsen een kleine 2 meter omhoog, waar de rest ook was. De twee belgen waren er, veilig (al was de dame in paniek). De twee UK boys ook. En daar kwam Wietse met zn vrolijke kop. Die was blijkbaar als eerst uit het water. Van de mannen aan wal (stonden er een stuk of 4 om mensen touwen toe te gooien etc. Dit is wel wat anders dan raften in de Ardennen zeg...) kregen we applaus. Blijkbaar gebeurt het zelden dat iedereen veilig aan de kant komt als de boot flipt bij Toilet. Er is er altijd wel 1 die dus een soort van zwemmend door Oh Shit moet en zn knokkels openhaalt aan de rotsen daar. Wij waren allemaal veilig. Of toch niet? He, Kevin, een van die UK boys. Die zag er niet goed uit. Pijn aan zn enkel. Spullen uit en jep, dikke enkel. Die jongen was in een soort van shock, wit en misselijk. Ik probeerde met m te praten terwijl twee guides zn enkel verbonden. Hij had zich geprobeerd af te zetten tegen de grond om onder de boot vandaan te komen. Balen hey! En toen hebben we denk ik een uur daar op de rotsen zitten wachten op een helicopter. Het enige vervoermiddel wat daar kan komen. Met zn vieren hebben ze Kevin geholpen de laatste 5-6 meter rots op te klimmen om bij plek te komen waar de heli kon landen (een grote steen haha). Wij zaten met zn allen beneden. Het duurde lang, maar het zonnetje scheen dus was niet erg. 

Toen weer de boot in. Okeee, iedereen ziet er toch wel wat meer gespannen uit. We gingen Oh Shit af, foutloos. De drop erna ook: foutloos! 
Daarna weer een stukje een water rustigere rivier. Even rustig bijkomen. Iedereen liet de spanning van zich afglijden. We gingen af op Pinball. Kun je ook wel de flipperkast noemen. Het is een hele smalle tunnel. Iedereen - behalve de guide en de ene persoon op de voorkant - moesten in het bootje gaat zitten. Alleen de guide en de ene persoon mochten sturen. Als je in die tunnel een wand raakt, ga je als een pinball heen en weer. Wij gingen er foutloos doorheen. Ineens zag ik na de tunnel echt een grote waterval. Het enige wat ik dacht was: Nee... nee, nee, nee, nee, nee. Maar daar gingen we. Super soepeltjes. Hold on get down! En we gleden er zo vanaf. No problemo! 

Toen we onze raftboten op het droge trokken was het inmiddels half 2. We zaten al vanaf half 10 op die boot. Kevin was daar afgezet door de heli en zat in een Jeep te wachten op zn vriend, die met hem en een guide mee ging naar het ziekenhuis. Wel waar voor ons geld dus! 
We werden door een geoliede machine heen geloofd. Eerst je zwemvest en helm. Volgende station je wetjack. Volgende station je schoenen. Naar binnen, daar je wetsuit uit. En hop naar de warme douches. Heerlijk! Al was het tijdens het raften niet koud (ondanks dat het water 6 graden was). 
Daarna weer een station verder. Het was namelijk de Shotover duo die we geboekt hadden. Lekker je normale warme kleding weer aan. We werden netjes omgeboekt (we zouden deze activiteit namelijk om 12.15 doen en niet om 14.15). Daarna in de rij. Een soort lange zwarte regeljas en een zwemvest. We gingen in een Jet boat. Zo gaaf. Een half uur lang met 60-90 km/uur over het water klappend, door smalle riviertjes en ondiep water. Elke keer stuurde hij recht op een rots af en op het moment dat je dacht: dit gaat hem echt niet meer lukken, stuurde hij net langs de rots af op 10cm van de boot. En hij deed 360 spins. Zoooo vet! We hebben de hele rit met een brede glimlach op ons gezicht gezeten. 

Daarna was het klaar, het thrill seeking adventure. Inmiddels was het half 4 en we barstte van de honger (een boterhammetje nutella voor zon dag is niet genoeg). Er was daar niets te eten. In elk geval even een koffie met caramelsiroop (suikers!!!) en een reep chocolade (soort bros) naar binnen gegooid voor we in de bus gingen. Met 10 minuten waren we terug. Om 4 uur kwamen we terug aan op de camping. Gelijk naar de receptie gelopen want wij zouden eigenlijk om 1 uur onze plek verlaten, ze had er al een late checkout van gemaakt voor ons. Aangekomen bij de receptie vertelden we ons verhaal en toen zei ze: aaah, you poor guys. Just take your time. Cook something to eat. I have got two persons waiting for your spot but I think they went into town. No problem! Dus we hebben even heeeeerlijke noedels gemaakt en een broodje met gebakkken ei gegeten. Daarna op pad. Rond 5 uur reden we weg uit Queenstown, op naar Lake Wanaka en Lake Hawea. Ergens daar willen we gaan slapen. 

Onderweg kom je trouwens de gekste dingen tegen. Zo had een huis in Purpoise Bay zijn gehele hek volhangen met wieldoppen. Nu reden we langs een boerderij die zijn hele hek vol had hangen met bh s. Honderden hingen er! Niet normaal. Aangekomen bij Wakaka vonden we het maar een beetje een mwah stadje. Niet helemaal ons ding. Kunnen ons wel voorstellen, met zon haventje, golfcourt en mooie vakantiehuisjes, dat het een ideale zomervakantie bestemming is. 
Maar wij rijden door. In het mooie, handige boekje van mama Els (Nieuw-Zeeland van Capitool Reisgidsen) las ik dat de kust langs Lake Hawea ook gratis campingspots heeft. Mooi, daar gaan we even gebruik van maken na die dure ($65) campingspot in Queenstown. We kwamen aan op werkelijk waar een schitterend punt. Een soort zandbank onderaan de ene berg, met uitzicht op het helderblauwe water van Lake Hawea en de bergen erachter. Er stonden aardig wat campers maar helemaal verspreid. Dus ook wij begonnen een plekje uit te kiezen. Het lot bepaalde dat we midden op het strand, VOL in de redelijk heftige wind stonden. We zaten namelijk vast. Nog een uur bezig geweest om ons los proberen te krijgen maar het mocht niet baten. Zelfs nog hulp van twee anderen (die hadden zelf ook vast gezeten en hadden ook al drie anderen geholpen... een bordje zou niet misstaan???). 
Het was een lange dag. We waren op. Fuck it. We slapen gewoon hier. Lekker ons - inmiddels vertrouwde - bedje in. We zien morgen wel weer. Truste!